Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Duo Reges: constructio interrete. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Id est enim, de quo quaerimus. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius.

At enim, quem ad modum tute dicebas, negat Epicurus
diuturnitatem quidem temporis ad beate vivendum aliquid
afferre, nec minorem voluptatem percipi in brevitate
temporis, quam si illa sit sempiterna.

An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in
rebus humanis, ut reliquas obruat?

Istic sum, inquit.
Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.
Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde;
Etiam beatissimum?
Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.

Omnis enim est natura diligens sui.

Summus dolor plures dies manere non potest? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Si longus, levis dictata sunt. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Dat enim intervalla et relaxat. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;

Sunt autem etiam clariora vel plane perspicua minimeque dubitanda indicia naturae, maxime scilicet in homine sed in omni animali, ut appetat animus aliquid agere semper neque ulla condicione quietem sempiternam possit pati.

At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?
Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.
Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.
Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.

Quorum altera prosunt, nocent altera. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. At certe gravius. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.

Praeteritis, inquit, gaudeo.: Sed quod proximum fuit non vidit.
Stoici scilicet.: Et nemo nimium beatus est;
Praeteritis, inquit, gaudeo.: Praeclarae mortes sunt imperatoriae;
Paria sunt igitur.: Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est.