Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si ad corpus pertinentibus, rationes tuas te video compensare cum istis doloribus, non memoriam corpore perceptarum voluptatum; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Duo Reges: constructio interrete. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

• His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat.
• Nihil enim hoc differt.
• Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur.

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Sed haec in pueris; Gerendus est mos, modo recte sentiat.

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.

Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;

1. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;
2. Sit enim idem caecus, debilis.
3. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?
4. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse;
5. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis?
6. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur?

Recte, inquit, intellegis.

Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Cur iustitia laudatur?

Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.

Sin autem voluptatem putat adiungendam eam, quae sit in motu-sic enim appellat hanc dulcem: in motu, illam nihil dolentis in stabilitate-, quid tendit?

Facillimum id quidem est, inquam.

Cur id non ita fit?