Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Bork Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Duo Reges: constructio interrete. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut [redacted]tus Peducaeus, [redacted].

Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti.

Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens.

Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Verum hoc idem saepe faciamus. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.

Ego vero isti, inquam, permitto.

Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus,
affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur.

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.
Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?
Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis.
Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.
Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum.
Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet.
At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;

Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint.
A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas.
Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit?
Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.
Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.
Ut id aliis narrare gestiant?

Nihil sane.: Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.
Quid ergo?: Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.
Quid iudicant sensus?: Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.
Tu quidem reddes;: Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.