Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cyrenaici quidem non recusant; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Duo Reges: constructio interrete. Nemo igitur esse beatus potest. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.
Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?
Hoc autem loco tantum explicemus haec honesta, quae dico, praeterquam quod nosmet ipsos diligamus, praeterea suapte natura per se esse expetenda.
Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde?
Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?
- Avaritiamne minuis?
- Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.
- Nihil sane.
- Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum.
- Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,.
- Quippe: habes enim a rhetoribus;
- Hoc tu nunc in illo probas.
- Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.
Itaque non ob ea solum incommoda, quae eveniunt inprobis, fugiendam inprobitatem putamus, sed multo etiam magis, quod, cuius in animo versatur, numquam sinit eum respirare, numquam adquiescere. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit.