Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Primum quid tu dicis breve? Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. An nisi populari fama? Duo Reges: constructio interrete. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.

Verum ut haec non in posteris et in consequentibus, sed in
primis continuo peccata sunt, sic ea, quae proficiscuntur a
virtute, susceptione prima, non perfectione recta sunt
iudicanda.

Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit
ipsum officium.

Deinde concludebas summum malum esse dolorem, summum bonum voluptatem! Lucius Thorius Balbus fuit, Lanuvinus, quem meminisse tu non potes.
Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.
Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?
Proclivi currit oratio.

Bork: Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?
Peccata paria.: Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.
Bork: Mihi enim satis est, ipsis non satis.
Recte dicis;: Minime vero istorum quidem, inquit.

Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?

Non risu potius quam oratione eiciendum? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Nihil sane. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

Qui et definierunt plurima et definiendi artes reliquerunt, quodque est definitioni adiunctum, ut res in partes dividatur, id et fit ab illis et quem ad modum fieri oporteat traditur;

Ratio quidem vestra sic cogit.
Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?
Collatio igitur ista te nihil iuvat.

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quid nunc honeste dicit? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Videsne, ut haec concinant? Quid de Pythagora? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?