Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At iam decimum annum in spelunca iacet. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Quae cum essent dicta, discessimus. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Duo Reges: constructio interrete. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit?

Easdemne res?: Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere?
Falli igitur possumus.: Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?
Sed nimis multa.: Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.
ALIO MODO.: Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.
Si longus, levis.: Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Haeret in salebra.

Non enim hilaritate nec lascivia nec risu aut ioco, comite levitatis, saepe etiam tristes firmitate et constantia sunt beati.

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.
Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret.
Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur.
Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;
Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis.

Haec igitur Epicuri non probo, inquam.

An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Num quid tale Democritus? Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset.

Itaque non discedit ab eorum curatione, quibus praeposita
vitam omnem debet gubernare, ut mirari satis istorum
inconstantiam non possim.

Sed qui ad voluptatem omnia referens vivit ut Gallonius,
loquitur ut Frugi ille Piso, non audio nec eum, quod
sentiat, dicere existimo.

Summum a vobis bonum voluptas dicitur.
Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.
At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;
Ipse Epicurus fortasse redderet, ut [redacted]tus Peducaeus, [redacted].