Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Duo Reges: constructio interrete. Respondeat totidem verbis. Istic sum, inquit. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.

Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.
Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Quis istud possit, inquit, negare? Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Si id dicis, vicimus. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Deprehensus omnem poenam contemnet. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Praeteritis, inquit, gaudeo.

Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Bestiarum vero nullum iudicium puto. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Ad eos igitur converte te, quaeso. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.

Sed existimo te, sicut nostrum Triarium, minus ab eo
delectari, quod ista Platonis, Aristoteli, Theophrasti
orationis ornamenta neglexerit.

Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item
fratri puto.

Tenere autem virtutes eas ipsas, quarum modo feci mentionem, nemo poterit, nisi statuerit nihil esse, quod intersit aut differat aliud ab alio, praeter honesta et turpia.

Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano.
Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius.
Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.
Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;
Negare non possum.
Summus dolor plures dies manere non potest?

Easdemne res?: Invidiosum nomen est, infame, suspectum.
Ergo, inquit, tibi Q.: In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;
Bork: Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.
Eademne, quae restincta siti?: Egone quaeris, inquit, quid sentiam?
Peccata paria.: Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.
Bork: Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.
Bork: Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt.